Fullkominn ófullkomnleiki.

Já góðir hálsar. Ég sit hér sveitt yfir eðlisfræðidæmum og blóta lífinu í sand og ösku.

Ég er svo andlega uppgefin á þessum prófkvíða mínum að það er að verða mér ófært að læra. Já, ég viðurkenni það alveg. Ég höndla ekki átta próf. Ég höndla bara sex.

Í 3.bekk voru það ellefu próf, í 4.bekk voru það tíu próf. Núna eru þau bara átta. Eða það hugsaði ég allavega. Bara átta. Ég hafði rangt fyrir mér.

Það að vera með einkirningasóttina og þurfa að taka bara átta próf er ógerlegt. Síðustu daga hefur það verið heilinn minn sem hefur drifið mig áfram þegar líkaminn hefur gefist upp. Nú hefur heilinn minn hefur snúist gegn mér líka. Ég er byrjuð að hugsa um að það sé allt í lagi að falla á stúdentsfagi. Hvað er að mér?

Helvítis eðlisfræði.

Þegar ég var á eðlisfræðibraut í einhverjum hundrað eðlisfræðitímum á viku fékk ég ógeð á faginu. Við höfum ekki náð að sættast ennþá. Við erum ennþá óvinir.

Ég var samt sem áður að fá mjög góðar fréttir í dag. Það er maður að koma að skoða íbúðina okkar á morgun, og ég get flutt á nýja staðinn strax á aðfangadag.

Ég var að fá slæmar fréttir í gær. Ég byrja að vinna í Eymundsson strax klukkustund eftir að síðasta prófinu lýkur. Og verð að vinna alla þá helgi til tíu á kvöldin. Ég segi sjálfri mér að ég þurfi þessa peninga, þessvegna sætti ég mig við þetta ... næstum því.

Annars er ég búin að vera í mjög dimmum hugsunum þessa dagana. Mér finnst önnin algjörlega ónýt. Ég eyðilagði hana, og aðrir eyðilögðu hana fyrir mér.

Ég bind miklar vonir við nýja staðinn. Þá getur maður kannski byrjað að vera hamingjusamur, svona í fyrsta skiptið í nokkurn tíma.

Þetta lagast allt þann 24.desember þegar kirkjukórinn syngur inn jólin með Heims um ból. Þá líður mér alltaf eins og lífið sé fullkomið.

,, Sometimes you just have to take the leap, and build your wings on the way down.'' - Kobi Yamada ...