Ein Woche.

Það er vika í Austurríki.

Ég er orðin svo ótrúlega spennt að það er að verða óbærilegt. Hringdi meiraðsegja í icelandair í dag og reyndi að flýta fluginu mínu. Það kostaði bara hálfa hendina og nýrað með, svo ég verð bara að bíða. Og bíða.

Prófunum er lokið. Ég beilaði á síðasta prófinu mínu. Hef aldrei gert það áður og það er alveg sterk vísbending um það hversu viðbjóðslega mikinn skólaleiða ég er komin með. Finnst samt smá eins og ég sé að gefast upp, en 18 einingar fyrir önn sem þig langaði ekkert að vera í skóla er bara fínt. Ég er allavega byrjuð á þessu.

Þannig að ég ætla bara aðeins að beila á skólanum í bili. Koma mér til útlanda og átta mig aðeins á lífinu. Veit svo sem hvert ég stefni, bara spurning hvaða leið á að taka til að komast þangað.

Ég þarf samt virkilega frí frá lífinu. Árið 2009 er búið að vera það alversta sem ég hef upplifað og það er alveg komin tími á að því ljúki.

Það er svo sem líka öllu að ljúka núna. Árinu, sambandinu, skólagöngunni. Það er frekar spennandi að horfa fram á allavega næstu 4 mánuði þar sem ég er ekki skuldbundinn einu né neinu. Ég á ekki neitt, og ég þarf ekki neitt. Bara snjóbrettið, Austurríki og stelpurnar.

Veit ekki alveg hvernig ég á að ljúka þessari viku hérna á Íslandi. Þarf að kveðja alla og kaupa jólagjafir og skrifa jólakort og vera með fjölskyldunni. Fara til tannlæknis.

Minnir mig á það. Fór í fyrsta sinn á ævinni til kvensjúkdómalæknis í fyrradag. Mjög sérstakt að hafa gamlan mann athafna sig þarna niðri. Langaði alveg ekkert að fara, en ég varð að skreppa í krabbameinstékk. Svo fór ég líka í bólusetningu. Þetta var mjög erfiður dagur. Úff.

En það verður æðislegt að fá tíma til að vera í burtu frá öllu. Get ekki beðið. Ég held að þetta verði eins og Bernie segir, legendary.

Er að hlusta á Bon Iver og hann er nýja ástin í lífi mínu.

En litli ævintýraferðalangurinn er farin að sofa sig burtu frá prófastressinu og tilheyrandi.

Auf wiedersehen.