Bitchin.

Já, ég trúi því varla að það séu 11 dagar síðan ég bloggaði síðast. Tíminn líður alltof hratt hérna!

Síðasta frídag, á mánudaginn fyrir tæpri viku síðan, þá stofnaði ég Austurrískan bankareikning. Og þann sama dag fórum við stelpurnar í brunch á Liebe Sonne hótelið. Hræódýrt, og þú getur gúffað í þig að vild. Enda gerði ég það. Það að fá almennilegt kaffi og rúnstykki með skinku og osti, kornflex, egg, ávexti og köku í morgunmat var ekkert annað en himneskt. Gerum þetta samt ekki í fríinu okkar núna á mánudaginn því ég og Sigga ætlum til Innsbruck í H&M. Öfund?

Annars fór ég líka á bretti á mánudaginn með Perlu. Hún tók það að sér að kenna mér að sviga. Þetta gekk eitthvað viðbjóðslega illa hjá mér og þá tók hún eftir því að bindingarnar á brettinu mínu voru regular en ég var goofy. Þannig það var ekkert skrýtið að þetta var að ganga eitthvað illa hjá mér að læra á bretti. Svo fékk ég lánað skrúfjárn hjá strákunum og lagaði bindingarnar. Og viti menn, þegar ég fór á night ski með krökkunum á miðvikudaginn gekk bara s-j-ú-k-l-e-g-a vel. Þannig að á næsta night ski ætla ég að fara bara beint eftir vinnu og ná nokkrum ferðum niður fjallið og æfa mig.

Svo erum við Perla búnar að kynnast snjóbretta og skíðakennurum frá Svíþjóð og Danmörku, og að sjálfsögðu ætla þeir með okkur á bretti og kenna okkur. Perla fer með þeim á mánudaginn og lærir að freestæla. Ég ætla bara að halda áfram í að æfa mig aðeins lengur að sviga áður en ég fer út í e-ð svoleiðis rugl. Mig langar virkilega að koma heim til Íslands á lífi.

Annars veit ég ekkert hvenær það verður. Það fer allt eftir því hvað ég geri eftir Sölden. Hvar ég fæ vinnu, hversu mikinn pening ég næ að safna mér. Þetta kemur bara allt í ljós.

Vinnan er fín. Dagarnir eru farnir að líða svo hratt og þetta er orðin svo mikil rútína. Svo er maður líka alltaf að kynnast fólkinu betur og svona. Það er einhvernveginn þannig að annaðhvort er fólk bara viðbjóðslega leiðinlegt eða viðbjóðslega skemmtilegt. Það virðist ekki vera neinn millivegur á því.

Allt gott að frétta af mér héðan. Eini pirringurinn í gangi er að einhver hóruungi tók þvottinn minn úr þurrkaranum áður en hann kláraði svo þvotturinn minn er allur hálfblautur. Vissi ekki hvert ég ætlaði.

En ég var að tala við mömmu á skype áðan. Þar sem ég er hætt að lesa fréttir frá Íslandi vissi ég ekki af þessum bruna á Hverfisgötunni í janúar þar sem 24 ára strákur dó. Finnst þetta alveg hræðilegt.

Brunakerfið fór í gang hérna um daginn. Vakti mig upp á miðnætti. Ég náttúrulega þusti fram á gang og þar var rosalega mikil brunalykt. Eyddi smá tíma í panik, en þegar löggan og slökkviliðsmaður kom og sagði okkur að það væri allt í lagi fór ég bara að sofa. Fékk að kúra hjá Perlu svo ég yrði ekki ein.

Annars eru 5 fleiri Íslendingar komnir. Tveir af þeim eru komnir til að vinna, en 3 í fríi. Það eru svo 10 aðrir Íslendingar á biðlista um að fá vinnu hérna. Jiiii. Við erum að taka yfir þennan bæ.

Annars er verið að plana hóp-sleðaferð einhvern næstu daga. Stay tuned.

Ást á ykkur.

Tchüss bis morgen.

Já kútarnir mínir. Þetta voru frábær áramót. Í alvöru, þá hafa flest áramót bara verið svona, alltílæ. En þessi voru frábær. Það var partý í íbúðinni minni. Við Íslendingarnir vorum þar öll og þar að auki spánverjarnir, Domingo og Miguel. Strákarnir mættu með gítarinn og við sungum allt kvöldið. Svo fórum við út og skutum rakettum hvort að öðru. Þ.e. Þjóðverjarnir skutu rakettum að okkur, og Sigsig meiddi sig. Þeir kunna ekkert á öryggisatriði. Hálfvitar. En svo skelltum við okkur á Kuck kuck og sátum úti fyrst að spjalla. Svo fórum við inn að dansa og þá var ein miðaldra kona fyrir aftan okkur að dansa sem var alltaf að sparka í okkur Siggu. Veit ekki alveg hvað hún var að spá, en allavega. Það var samt gaman. Svo fórum við á Bierhimmel, skelltum í okkur hamborgara (sem var meira svona kjötfarsborgari, aldrei að fá sér hammara aftur í Östría) og svo var farið á efri hæðina. Allt kröggt af fólki dansandi út um allt. Og auðvitað joinaði maður það. Perla á myndband af mér að dansa Macarena uppá borði með Niko þetta kvöld. Legendary, eins og Barney vinur okkar myndi orða það.

Svo á nýársdag var maður í fríi. Komst ekki mikið úr verki.

Var svo aftur í fríi i gær. Þá fór ég ein á bretti. Gat alveg rennt mér 3 ferðir án þess að drepa mig. Datt alveg slatta, enda eru marblettirnir á fótunum á mér því til sönnunar. En ég dó ekki. Reyndar fundu Óskar og Jakob sig knúna til þess að taka e-ð leikskólakennarahlutverk að sér í 2.ferð og renndu sér niður með mér. Stoppuðu reglulega og athuguðu hvort það væri ekki allt í lagi.

Þetta var líka gert í síðastu Night ski ferð. Þá vorum við 5 að bretta niður fjallið og krakkarnir stoppuðu alltaf reglulega og reyndu að segja mér til. Ekki það að ég kunni ekki að meta það, mér líður bara alltaf eins og einhverjum seinþroska smákrakka þegar ég er með þessu fólki á bretti. Þau eru öll svo vængefið góð, og ég er litli byrjandinn sem kann ekki neitt nema slide-stop. Ég verð orðin jafngóð og þau í apríl. Markmið ársins.

Svo fór ég út að borða með stelpunum, apótek, banka og allskonar snúninga. Um kvöldið spiluðum við svo nýja spilið sem Jakob fékk í jólagjöf, Heilaspuna. Það var sjúklega gaman. Ég vann reyndar ekki alveg, eeeen ég verð heppnari í spilum næst!

Allt bestasta að frétta af mér fyrir utan það að ég vakna svona 4 sinnum á nóttunni við það að ég get ekki andað. Of mikið af hori og slími í hálsi og nefi. Neserilið ætti að redda þessu. Og lýsið.

Ást á það að vera burtu frá allri Icesave umræðu í augablikinu. Úff.

Hlakka til að fara samt aftur í stjórnmálafræði og vísindaferðir. Í haust.

Akkúrat 2 mánuðir í afmælið mitt í dag. Þá verð ég 21 árs. Nenni ekki að vera svona gömul. Oj. Seventeen again, please?

Ókei samt. Það hefur sjaldan verið eins viðbjóðslega æðislegt að vera til. Og þetta gæti maður ekki ef maður væri ennþá í MR. Svo þessi aldur er víst í lagi. Í bili.

,, Don't do the crime if you can't do the time." - Heilræði ferðarinnar a la Sigga ...

Kalt.

Já elsku fólk. Hér er orðið virkilega kalt. -20 stiga frost er alveg að bíta vel í. Úlpan mín góða dugar varla til.

Það er alveg slæmt hversu hægt sár gróa hérna útaf kuldanum. Ég er nefnilega alltaf að brenna mig eða skera mig í vinnunni. Ekki misskilja, ég sit ekki inná klósetti með rakvélablöðin og set hendina vísvitandi á helluna. Samstarfsmenn mínir eru orðnir vanir því að heyra öskur svona nokkrum sinnum á dag og þá vita þeir bara að ég var að meiða mig. Náði meirasegja að skera mig á vél sem ég var að þrífa. Hægri handleggurinn á mér er bara eitt sár. Og það grær ekki hratt hérna. Himnaríki.

Svo er maður komin með helvíti gott kvef, hálsbólgu og meððí. Eyrnabólgu líka, þótt að fólk segi að þetta sé bara lofthæðin sem sé að hafa svona áhrif á okkur. Erum náttúrulega að vinna í 2300 metra lofthæð. Sem er d-r-u-l-l-u-kúl.

Annars er allt gott að frétta héðan. Erum eiginlega öll í fríi á morgun, og það þýðir ekki nema eitt. BRETTI.