Letinginn.

Já góðir hálsar. Hulda, ekki lesa þessa færslu.

Í gær átti ég stefnumót. Ég og bestasti vinur minn, hann Maggi kaggi, fórum saman í leikhús að sjá hann Ladda. Hann klikkar sko ekki. Svo kíktum við á tilvonandi íbúðina mína og fengum okkur pylsu. Afar rómantískt ...

Og nei, Magnús er ekki kærastinn minn. Fékk nokkrar spurningar þess efnis. Við vorum saman í bekk í 10 ár. Frekar erfitt að þróa rómantískar tilfinningar í garð uppeldisbróður síns.

Ég var í skolun áðan. Þá tók blessaður læknirinn sig til og skolaði öllu slíminu út úr kinnunum og nefinu mínu. Það var ógeðslegt.

Þetta gerði hann í morgun, en ég var deyfð. Ég hef notað þá afsökun í allan dag til að friða samvisku mína, því í rauninni ætti ég að vera að læra.

Ég á erfitt með að læra útaf því að ég er á verkjalyfjum, ég er með prófkvíða, ég stend í íbúðarkaupum í stórborginni og ég veit ekki hvort mig langar í MR í haust.

Það er ekki beint hvetjandi að vera að læra undir próf sem úrskurðar um áframhaldandi skólagöngu mína, í skóla sem ég er ekki viss um að mig langi að halda áfram í.

Mig langar alveg í Fjölbraut ... en samt ekki. Eða réttara sagt ég veit það ekki.

Þá væri lífið svo einfalt. Ég gæti búið, unnið, stundað íþróttir og sótt nám á sama staðnum. Ég gæti tekið alla stærðfræðiáfangana aftur og fengið betri einkunnir. Ég gæti verið með þeim bestu í skólanum, í stað þess að vera í hóp meðalnemenda.

Úff.

Mig vantar einhvern sem getur sagt við mig hvað ég á að gera.

Annars er Lára komin heim frá Danmörkunni og gaf mér olíuliti :D

Ég er að byrja að vinna ekki á morgun, ekki hinn, heldur hinn. Þá er úti um námið.

11.júní. Dagurinn sem ákveður fyrir mig í hvaða skóla ég fer í næsta haust.