Sjóvá: skítapakk.

Já góðir hálsar. Það er orðið opinbert. Lífið er ósanngjarnt og ömurlegt.

Tryggingarnar neita að borga mér krónu. Ætli það þyki ekki nógu mikil neyð á Íslandi í dag að missa ofan af sér húsnæðið vegna þess að einhver hálfviti ákveður að kveikja í því. Missa svo aleiguna í þokkabót.

Ég yfirgef Ísland eftir stúdent.

Það er allt að ganga frekar illa þessa dagana. Hvað er ég samt að segja "frekar illa" ? Það gengur auðvitað hörmulega. Ég held að þú getir varla lent í ömurlegri aðstæðum en þetta.

Ég hef ekki orku í neitt. Mig langar bara til þess að fá tíma til að vinna upp hlutina. Vinna upp glataðan tíma. Vinna upp glósur. Get það ekki vegna þess að ég er í vinnu og ég er í skóla. Finnst ömurlegt að það sé ætlast til þess að ég taki próf, skili ritgerðum og flytji fyrirlestra.

Ég skil þetta ekki. Ég trúi þessu ekki. Ég nenni þessu ekki.

Ég er bara búin á því.

Ég vil frí.

Mánuður.

Já góðir hálsar.

Í nótt var mánuður síðan Klapparstígur 17 brann.

Ég var einmitt að pæla í því af hverju mér hefði liðið svona illa í nótt.

Ég mætti samt í skólann í dag. Ekki vel sofin. Tók próf í íslensku.

Ég breytti karmanu í herberginu í dag. Kristjana kom í heimsókn og við endurröðuðum öllu hérna inni. Núna líður mér einstaklega vel á Birkimelnum.

Á morgun er þriðjudagur. Þeir eru ömurlegir. Ástæða: tvöfaldur stærðfræðitími.

,, I still haven't found what I'm looking for.'' - U2 ...

Vetrarfrí.

Já góðir hálsar. Vetrarfríinu lýkur í kvöld.

Ég hef eytt mestöllum tímanum í hvíld og svefn, en svo hefur maður nú líka verið duglegur að læra, enda ekki annað hægt.

Fimmtudagurinn fór í svefn og lærdóm. Ég hef örugglega sjaldan lært svona mikið á einum degi. Metnaður.

Föstudagurinn fór í svefn og sturtuferð út í bæ. Ég horfði svo á rúv í 5 klukkutíma.

Laugardagurinn var rosalegur. Mamma vakti mig klukkan tíu um morguninn og sagðist vera fyrir utan. Frábær vekjaraklukka sú kona. Við byrjuðum á því að fara í kolaportið að reyna að finna eitthvað af þeim bókum sem brunnu. Núna á ég svona 12 bækur. Ég fann bækur eins og Sossu, Röndótta spóa og Grillaða banana. Bækur sem fást ekki lengur í bókabúðum. Mikil gleði.

Svo fórum við í Ikea og keyptum náttborð, lampa, þvottagrind, myndir, diska og kerti. Já, ég keypti mér kerti. Veit ekki hvenær ég á eftir að kveikja á því, en vonandi finnst hugrekki í það bráðum. Svo fengum við okkur líka að borða í Ikea. Sá matsölustaður stendur alltaf fyrir sínu.

Ég fór líka í stuttar heimsóknir til Kristjönu og Svölu. Langt síðan maður hefur hitt þær. Svolítið skrýtið að hitta þær ekki á hverjum degi lengur. Núna erum við orðnar venjulegar vinkonur, ekki sambýlingar.

Já svo fórum við líka til Keflavíkur. Heimsóttum leiðið hans pabba og kíktum svo á Smáratúnið til Sigrúnar og Stulla. Það er alltaf gaman að heilsa uppá föðurættina.

Í dag hef ég eytt deginum í kósígallanum að taka til og þvo þvott. Kötturinn á heimilinu pissaði á rúmteppið mitt og púðana. Ekki vinsælt.

,, I could never love a human baby as much as I love this brush.'' - Blades of glory ...

Ónot.

Já góðir hálsar. Ég er í vetrarfríi. Árshátíðinni er lokið.

Ég hef eytt öllum deginum í glósugerð. Ég þarf að vinna upp þriggja og hálfs árs vinnu í íslensku og stærðfræði. Tveggja og hálfs árs vinnu í líffræði. Þetta verður skemmtileg helgi.

Ég er allt í einu orðin mjög myrkfælin. Fyrstu dagana og vikurnar eftir brunann gat ég ekki sofnað án þess að fá svefntöflu og öll ljós urðu að vera kveikt.

Núna tek ég ekki svefntöflu. Ljósið þarf samt alltaf að vera kveikt. Svo er ég líka byrjuð að fá martraðir. Kannski ekki beint martraðir samt. Mig dreymir svarta ketti og þess háttar saklausa hluti. Mér líður bara svo illa í draumunum. Kannski eru þeir ástæðan fyrir því að ég þori ekki að fara að sofa núna. Klukkan er að verða hálf sex að morgni og ég er ekki enn farin að sofa.

Vindurinn hefur líka svo hátt.

Ég held að líkaminn sé bara allur upptjúnaður. Ég hélt það væri kviknað í áðan. Ég fann einhverja lykt og kerfið fór í gang. Hvað var að brenna? Ævar reyndist bara vera með kveikt á kerti inni á baði og reykelsi. Það þurfti ekki meira til.

Ég er ennþá með rosalega ónotatilfinningu, jafnvel þótt það séu fleiri fleiri klukkutímar síðan.

Annars er ég að gera fyrirlestur í íslensku um Jóhann Jónsson og ljóðið hans Söknuð. Mér fannst það passa vel við hvernig mér líður þessa dagana. Ég sakna alls.

,,Ó hvar? Er glatað ei glatað?
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi ég muna,
minning, hrópandi rödd,
ó dvel!"
-Jóhann Jónsson ...

10.000 ljósmyndir.

Já góðir hálsar. Ég hef gleðifréttir að færa. Ég endurheimti í dag 10.000 ljósmyndir ásamt fullt af glósum og þáttum. Húrra fyrir því. Staðfest.

Það eina sem ég náði að grípa með mér út í brunanum var talvan og harði diskurinn. Svo fór ég reyndar að sjálfsögðu í úlpuna mína á leiðinni út, enda ekki sport að spóka sig um á nærfötunum einum fata úti á nóttunni. En já. Ég gat samt ekki tekið neinar snúrur úr tölvunni og harða diskinum, enda voru þær fastar í fjöltengi sem var við gluggann minn. Eldurinn var allur í glugganum og því ekki séns að ég færi að hætta lífi mínu fyrir nokkra rafmagnsvíra, fóðraða svörtu gúmmíi. Enda lítið mál að fá svoleiðis aftur ... Eða svo hélt ég.

Kom ekki á daginn að snúrurnar í tölvuna mína og harða diskinn voru ófáanlegar á landinu. Á landinu.

Við tók nokkurra vikna bið eftir snúrunum í tölvuna, sem komu frá útlandinu. Það var frábært að geta notað tölvuna aftur, en þar sem það var nýbúið að formata hana var ekkert inni á henni. Ekki einu sinni forrit til að hlusta á tónlist í. Öll gögnin mín voru inni á harða diskinum. Allar ljósmyndir, allar glósur fyrir skólann ..

Svo ég beið.

Í dag var ég svo enn að bíða, tæpum mánuði seinna. Þá tókum við málin í okkar hendur. Við létum fjarlægja harða diskinn úr boxinu og koma honum fyrir í nýju boxi, sem gengur fyrir algengum snúrum. Svo keypti ég líka prentara/skanna/ljósritunarvél í leiðinni. Svo maður er nú vel græjaður núna skal ég segja ykkur. Heldur betur.

Ég keypti reyndar líka hælaskó í dag. Svona spari, fyrir árshátíðina. Alltaf mikil gleðitíðindi þegar stúlka eignast sína fyrstu dömuskó.

Svo smá fréttir af Birkimelnum. Ég vaknaði við brothljóð í morgun. Þá var María að plokka allar flísarnar af baðherberginu. Þær voru víst ónýtar, og ekki er lengur hægt að komast í sturtu á þessu heimili. Tímasetningin er jú frábær, enda árshátíðin á morgun. Ég stunda því Sundhöll Reykjavíkur af miklu kappi. Það er, ég fór í mína fyrstu heimsókn í kvöld. Ég upplifði viss byrjendamistök sem fylgja því að stunda nýjan sundstað. Ég læsti fötin mín inni í vitlausum skáp og þegar ég kem rennandi blaut úr sturtu átta ég mig á því að lykillinn minn er nr. 41, en skápurinn nr. 116 ...

Ég hljóp reyndar ekki upp í móttöku á handklæðinu einu fata. Sem betur fer var starfsmaður niðrí konuklefanum sem ákvað að hjálpa mér. Hún var samt mjög ... óviss um það hvort hún ætti að hleypa mér inn í skápinn. Eins og ég vissi að konan í græna sundbolnum í heita pottinum úti ætti þennan skáp og ég ætlaði að stela peningaveskinu hennar.

Alltaf gaman að vera landsbyggðarkróginn í Reykjavíkinni.

Ég sit hér við tölvuna þegar klukkan er að nálgast miðnætti og maula skúffuköku og skola henni niður með mjólk. Ég vissi að ég myndi detta í þetta ástand aftur, bara tímaspursmál hvenær.

Árshátíðin á morgun og plönuð ferð í sund. Svo er maður komin með eina góða til að sinna skyldum þeirra sem tvítugir eru orðnir. Ó, hvað það verður ljúft að sinna þeim skyldum sjálfur.

22 dagar í tvítugsafmælið kæra fólk.

22 dagar í fiðluball MR. Mig skortir enn kjól og herramann, en skórnir eru þó allavega komnir í hús.

,, Ég var búin að sjá fyrir mér svona ... fólk með kyndla og eitthvað.'' - Sagði Gunnhildur á 6.bekkjaráðsfundi þegar hún lýsti fyrir okkur hvernig hún hafði ímyndað sér fiðluballið ...

Endurkoma.

Jæja góðir hálsar. Eftir að bróðir hans pabba míns heitins bað mig um að endurvekja bloggið gat ég ekki annað. Ég var farin að sakna þess svo, enda ekki sett inn færslu síðan í nóvember.

Mikið búið að gerast síðan síðast, eeen. Ég ætla ekkert að fara að skrifa um það allt.

Það sem er á döfinni hinsvegar eeer 20 ára afmælið mitt. Ég get ekki beðið, mér finnst það frábært. Minna en mánuður í þetta. Tíminn líður, svei mér þá.

Ég held uppá það 27.febrúar með henni Huldu, enda ekki annað hægt. Ég hlakka alveg rosalega til. Langaði að hafa stórt afmæli, bæði til að þakka fólki óbeint fyrir stuðninginn síðustu vikurnar, og bara af því ég held það verði ógeðslega gaman.

Ég ætlaði að halda upp á tvítugs afmælið mitt 30.janúar á Klapparstíg 17, en það er víst ekki hægt lengur. Það var svolítið skrýtið að upplifa síðustu helgi. Ef allt hefði verið eðlilegt hefði þessari helgi verið eytt í flutninga og partý. Það er flutninga af Klapparstíg 17 yfir á Klapparstíg 11 og bæði empty-apartment partý og afmælipartý hjá mér. Enda hugsaði ég um lítið annað síðustu helgi.

Ég er samt flutt á Birkimel 8 í Reykjavík. Er að leigja herbergi hjá guðfræðinemanum Maríu og kærastanum hennar, leiklistarnemanum Ævari. Þau eru æðisleg. Herbergið er æðislegt. Staðsetningin er æðisleg. Þetta datt inn á síðustu stundu. Ég var flutt inn til mömmu og pabba á Akranesi og búin að búa þar í 2 vikur og taka strætó á milli. Það var rosalega erfitt, ekki í þeim skilningi að ég hati það að búa á Akranesi, heldur að þurfa að sætta sig við það að þurfa í raun að taka eitt skref afturábak í lífinu.

Samt talandi um afmælið mitt, þá hef ég við smá vandamál að stríða. Ég vil ekki fá neinar gjafir af því mig langar ekki til þess að eiga neitt. Þetta er í raun vandamál hjá okkur öllum, sem lentum í því að missa aleiguna í brunanum. Maður hefur enga löngun. Þótt það sé kannski fáránlegt, þá hugsar maður ósjálfrátt hver tilgangurinn sé með því að eiga fullt af fallegu dóti, það á eftir að hverfa hvort sem er.

Ég hef alveg verið að kaupa mér ýmislegt eftir brunann, og þá mest föt og skó, þótt ég hafi fengið rosalega mikið gefins frá vinkonum í þeim málum. Eiginlega allt annað en það, hef ég fengið gefins. Ég hef ekki þurft að kaupa mér snyrtivörur eða mikið af skóladóti því það eru fyrirtæki og stofnanir hér á landi sem eru frábærar.

Eina dótið sem ég á í raun hérna í herberginu er rúm, snyrtidót, föt og skólabækur. Veggirnir eru að mestu tómir og kannski frekar tómlegt hérna inni í vissum skilningi, en ég kann samt ágætlega við það. Auðvitað langar mig til að gera rosalega kósí hérna inni og þannig, en það er einhvern veginn enginn tilgangur lengur.

Ég veit reyndar að það er líka fáránlegt, en eitt af því versta þykir mér að allar bækurnar mínar brunnu. Mér er eiginlega drullusama um dót eins og þvottavélina, kommóðuna og skrifborðið. Maður tengdist því ekki eins tilfinningalegum böndum eins og maður tengdist bókunum sínum. Mig langar í þær allar aftur, en samt ekki.

Mjög lýsandi fyrir ástandið á mér er það að inni í nýja herberginu er ég ekki með neina hillu. Ég gerði það að ásettu ráði. Mig langar ekki að hafa tóma hillu inni hjá mér því ég á ekkert dót til að setja í hana.

Hlutirnir eru samt orðnir mun betri. Mér líður alltaf betur og betur. Reyni að horfa fram á við og halda áfram, þótt það sé alltaf erfitt. Það skilur líka enginn hvað það er erfitt. Fólk er kannski líka strax byrjað að gleyma því svolítið hvað ég á bágt ennþá. Ég hef engan áhuga á því að láta koma fram við mig eins og einhvern aumingja eins og gert var fyrst, en mig langar samt að fólk sýni því skilning að ég sé að ganga í gegn um eitthvað sem ... er ömurlegt og erfitt.

Ég trúi því heldur ekki að ég sé að fara í stjörnufræðipróf á morgun. Mig langar ekki.

-J