Ónot.

Já góðir hálsar. Ég er í vetrarfríi. Árshátíðinni er lokið.

Ég hef eytt öllum deginum í glósugerð. Ég þarf að vinna upp þriggja og hálfs árs vinnu í íslensku og stærðfræði. Tveggja og hálfs árs vinnu í líffræði. Þetta verður skemmtileg helgi.

Ég er allt í einu orðin mjög myrkfælin. Fyrstu dagana og vikurnar eftir brunann gat ég ekki sofnað án þess að fá svefntöflu og öll ljós urðu að vera kveikt.

Núna tek ég ekki svefntöflu. Ljósið þarf samt alltaf að vera kveikt. Svo er ég líka byrjuð að fá martraðir. Kannski ekki beint martraðir samt. Mig dreymir svarta ketti og þess háttar saklausa hluti. Mér líður bara svo illa í draumunum. Kannski eru þeir ástæðan fyrir því að ég þori ekki að fara að sofa núna. Klukkan er að verða hálf sex að morgni og ég er ekki enn farin að sofa.

Vindurinn hefur líka svo hátt.

Ég held að líkaminn sé bara allur upptjúnaður. Ég hélt það væri kviknað í áðan. Ég fann einhverja lykt og kerfið fór í gang. Hvað var að brenna? Ævar reyndist bara vera með kveikt á kerti inni á baði og reykelsi. Það þurfti ekki meira til.

Ég er ennþá með rosalega ónotatilfinningu, jafnvel þótt það séu fleiri fleiri klukkutímar síðan.

Annars er ég að gera fyrirlestur í íslensku um Jóhann Jónsson og ljóðið hans Söknuð. Mér fannst það passa vel við hvernig mér líður þessa dagana. Ég sakna alls.

,,Ó hvar? Er glatað ei glatað?
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi ég muna,
minning, hrópandi rödd,
ó dvel!"
-Jóhann Jónsson ...