Heimsmet.

Jæja þá. Maður er víst mættur til Sölden eftir allmikið ferðalag.

Það byrjaði á fimmtudagsmorgni. Ég, mamma og amma lögðum af stað til Keflavíkur um morguninn. Heimsóttum Sigrúnu frænku í Keflavíkina og leiðið hans far. Svo var haldið út á flugvöll. Var komin þar um hádegi og það voru víst fellt nokkur tár við check-innið. Indælt. Ég var með risastóran sjópoka, handfarangur dauðans og snjóbrettið. Þetta var sem betur fer ekki nema 21 kg svo engin yfirvigt hér á bæ. Ég ákvað að drífa jólakortin af á flugvellinum sem ég var búin að trassa að skrifa. Það voru 20 stykki drifin af á korteri, þá var barasta komið final call á hliðið og ég varð að hlaupa um borð. En það náðist.

Mætti svo á lufthavnen í Kaupmannahöfn og vissi ekkert hvar ég átti að sækja snjóbrettið, þar sem það flokkaðist undir odd-sized baggage. Það var smá vesen. En Gunnar var komin að ná í mig og við ákváðum að leigja skáp undir dótið mitt á flugvellinum. Ekkert vit í að vera að dröslast með milljón töskur Kaupmannahöfnina þvera og endilanga fyrir 14 klst stopp.

Svo fórum við út að borða systkinin. Náðum að spjalla helling eins og gengur og gerist. Fundum sjúklega fínan veitingastað, café ciao. Þar var viðráðanlegt verð á mat fyrir Íslending með verðlausa peninga. Svo skruppum við í nýju íbúðina hennar Ásgerðar, sem er alveg yndislega kósí. Fengjum jólate og það var meira spjallað. Svo var farið á A.F. Bejersvej og sofið í 2 klst áður en við þurftum að leggja af stað aftur upp á flugvöll. Ég var þreytt. Það var viðbjóðslega mikið af fólki á flugvellinum. Bæði voru jól og loftlagsráðstefna. Ég rétt marði flugið þrátt fyrir að hafa mætt vel fyrir flug.

Ég átti flug til Hamburg, og þurfti svo að ná tengiflugi til Innsbruck. Þegar upp í þessa litlu fokker vélina var komið var okkur tilkynnt það að við hefðum bara 4 mínútur til að fara í loftið áður en flugvellinum yrði lokað og óvíst að við myndum ná því. Þessu var Obama hægt að kenna um, en það átti að loka flugvellinum 30 mínútum áður en hann lenti í Köben og 30 mínútum eftir það. Þannig annaðhvort myndum við ná þessu á 4 mínútum, eða ég myndi missa af fluginu til Austurríkis. Það var panic. En að lokum var okkur gefið fararleyfi. Guði sé lof.

Ég rétt marði tengiflugið. Þessi flugvöllur í Hamburg var stór. Þegar ég kom upp í næstu vél var þreytan farið að segja til sín og ég sofnaði áður en flugfreyjan náði að fara yfir öryggisreglurnar. Svo vaknaði ég bara við harða lendingu. Var smá þreytupirruð, en um leið og ég steig út úr vélinni í Innsbruck og horfði á fjöllin þá hvarf sá pirringur eins og dögg fyrir sólu. Það er svo rosalega fallegt þarna að ég get ekki lýst því. Fjöllin hérna eru þakin jólatrjám og snjó og brattari en fjöllin á Vestfjörðum. Ólýsanlegt.

Ég var Palli var einn í heiminum á flugvellinum í smá stund þar sem ég hafði ekki hugmynd hvernig ég ætti að koma mér þessa 80 km til Sölden. Endaði svo á því að borga 45 evrur fyrir Ötzi shuttle. Vúps.

En ég var komin til Sölden kl. 15 á föstudeginum. Kom ekki bara í ljós að í þessu 5 hæða húsi sem við starfsmennirnir gistum í, þá er ég eina manneskjan í öllu húsinu sem sef ein í 2ja manna íbúð. Það er indælt. Nóg af plássi, ekkert vesen. Bara ég.

Svo fór næsti sólarhringurinn bara í það að labba bæinn þveran og endilangan, redda interneti, nýju símanúmeri, klósettpappír, mat, snjóbrettahjálm og gleraugum, skíðapassa og bara nefndu það. En allir snúningar voru kláraðir um hádegið og þá ákváðum ég og Sigga að skella okkur á bretti. Við tókum skíðalyftuna upp á Giggijoch svæðið. Sú ferð var án efa ein sú hræðilegasta sem ég, lofthrædda manneskjan, hef upplifað. Ég hélt mér í það sem ég gat og reyndi að tala hughreystandi til mín á meðan Sigga hló af vitleysunni í mér. Þetta er samt svo bratt og ef skíðalyftan sem þú ert í dettur af línunni, þá eru fleiri hundruð metrar niður á fast land. Ég var hrædd.

En við komumst lifandi af, hittum yfirmanninn okkar á Giggijoch restaurant og áttum við hann spjall. Hann bað okkur öll um að byrja á morgun, en ég átti ekki að byrja fyrren hinn daginn. Svo það verður víst lítið um bretti fyrr en eftir 6 daga. En já. Svo verð ég að vinna með Siggu og Magga inni í eldhúsi. Við fáum kokkahúfur, kokkagalla og svuntu. Svo verða Jakob, Óskar og Ingó að taka af borðum og Perla á kassa. Vinnum 6 daga vikunnar frá 8-17 og frítt fæði í vinnunni.

Þá var komið að því að við Sigga renndum okkur niður á brettinu. Hvorugar höfðum við stigið á bretti í 2-3 ár, svo þetta varð vægast sagt fróðlegt. Giggijoch er 2300 metra uppi, og það tók okkur 2 og hálfan tíma að renna okkur niður, á meðan það tók Perlu aðeins 10 mínútur. Það gæti hugsast að við höfum sett heimsmet á því að vera lélegar á bretti í dag. Mögulega. Ég vildi samt bara frekar fara varlega. Það var mikill klaki í fjallinu og þegar maður er algjörlega óreyndur og það er ekkert sem heitir barnabrekka, þá gildir bara eitt. Að reyna að drepa sig ekki.

En svo ákváðum við öll að fara á Kuck Kuck seinni partinn og djamma. Það var sjúklega gaman. Eignuðumst hollenska vini sem voru alltaf að hrópa Landsbankinn, Landsbankinn, Landsbankinn ... Vúps.

En nú er ég komin upp í herbergi með fat lip eftir að hafa opnað á mig hurð. Og ætla að reyna að hlaða inn fyrstu myndunum og skella mér svo í háttinn.

Þessi kuldi tekur alveg á. Þegar við fórum út í morgun var vont að geispa því kuldinn fór svo mikið í lungun. En annars er þetta bara æðislegt. Það er sjúklega fallegt hérna. Maður er með skemmtilegum krökkum og það er ekkert vesen á einu né neinu. Eini gallinn við þetta er að það má reykja hvar sem er svo maður er alltaf angandi af sígarettulykt. Ég á eftir að venjast því ...

Svo er íslenska krónan líka blóðug hérna. Við fáum náttúrulega ekki útborgað fyrren 1.janúar svo maður verður að reyna að þrauka þetta þangað til á ónýtum gjaldmiðli.

En 5 dagar í jólin gott fólk.

Sæl að sinni =)

P.s. aldrei fara í flug í hvítum bol og borða svo franskar með tómatsósu í flugstöðinni. Það er bara einfaldlega ekki góð hugmynd.