Sex and the City

Já góðir hálsar. Ég heiti Jóhanna, og ég er fíkill.

Síðustu 12 klukkustundirnar hef ég setið fyrir framan sjónvarpið og horft á Sex and the City. Það þýða 24 þættir.

Á laugardagskvöldi.

Á föstudagskvöldið svaf ég.

Ég er farin að verða einstaklega sorgleg.

Ég veit vel af hverju ég er búin að horfá Carrie Bradshaw í allan dag. Það er stærðfræðipróf á mánudaginn.

Ég er svo kvíðin. Ég þori ekki einu sinni að taka fram bækurnar því að ég hef ákveðið það fyrirfram að ég eigi ekki eftir að skilja námsefnið.

Ég er dauðhrædd. Bæði við þessa ægilegu, grænu bók með öllum þessum óskiljanlegu skilgreiningum og hornafallsreikningum, og við þá staðreynd að ég gæti fallið í áfanganum. Það þýðir fall á árinu og annar skóli.

Eftir samtal við stelpurnar í skólanum byrjaði ég að hugsa hversu heitt ég elskaði MR í raun og veru. Þar hafði ég sýkst af prófkvíðaröskun og lélegu sjálfsmati. Eina ástæðan fyrir því að Perla og Kristín hafa ekki hætt í MR er vegna æskudraums. Þær ætla að vera læknar. Einnig vegna félagslífsins. Stundum spyr ég mig að því af hverju ég sé ekki löngu hætt. Af hverju ég held áfram að pína mig í gegn um þetta.

Ég hef engan áhuga á því að vera læknir, eðlisfræðingur eða verkfræðingur, en það er það sem þetta nám gengur út á. Að veita góðan grunn fyrir þá sem ætla sér að verða eitthvað stórt. Ég ætla ekki að verða neitt stórt. Bara eitthvað sem gerir mig hamingjusama.

En ég veit af hverju ég er ennþá í MR. Ég veit að það skilja mig ekki allir, en ég skal sigrast á óskiljanlegum skilgreiningum. Bara af því ég gefst ekki upp.

Ég gefst ekki upp, jafnvel þótt allt virðist vinna gegn mér þessa stundina.

Ég þarf bara smá hjálp. Einhvern til að toga mig útúr myrkrinu.