Magaspeglun. Í smáatriðum.

Já góðir hálsar. Dagurinn byrjaði vel. Ég fór í magaspeglun. Þetta þótti mér mjög einstök upplifun og ætla ég mér að lýsa henni fyrir ykkur í smáatriðum.

Ég mæti galvösk niðrá sjúkrahús Akraness kl. 9:45 eftir að hafa neitað fylgd frá honum pabba. Ég ætlaði að sýna fólki það, að ég væri sko orðin 19 ára, og þar sem þetta á ekki að þurfa að innihalda sprautur og nálar hélt ég að allt yrði í lagi.

Ónei.

Hjúkrunarkonan Lilja fylgdi mér inná slysavarðstofu. Þar fór ég úr jakka og skóm og lagðist uppá bekk og fékk fallegt bleikt teppi yfir mig. Hún mældi blóðþrýstinginn og byrjaði að spjalla. Blóðþrýstingurinn var 120 yfir 75, sem á að vera mjög gott. Ég fæ púlsmæli á puttan og hún tilkynnir mér það að ég sé með 100% súrefnismettun. Frábært. Eftir þetta sprautar hún deyfilyfi niður í kokið á mér og biður mig að kyngja. Bragðið er viðurstyggð. Ég hafði ekkert mátt borða né drekka í langan tíma áður en ég kom á spítalann, og deyfilyf í morgunmat er ekki beint draumamáltíðin.

Eftir að hún var búin að sprauta þrisvar sinnum ofan í kokið á mér, og ég búin að kúgast sæmilega mikið, býður hún mér róandi. Hún segir að flestir eigi það til að kúgast mikið í sjálfri magaspegluninni og hvort að ég sé klígjugjörn. Ég viðurkenni það að ég sé klígjugjörn, en óttinn við nálar og sprautur sé það mikill að ég vilji ekki fá róandi. Þá myndi ég hvort sem er æla, falla í yfirlið eða fara að gráta. Ég vildi helst ekki fara að gráta fyrir framan starfsmenn spítalans, enda bráðum tvítug.

Trausti meltingarlæknir kemur inn. Ég leggst á vinstri hliðina svo ég sjái ekki á sjónvarpsskjáinn. Ég er látinn stilla mér þannig upp að ef ég skildi æla fari það ekki á fötin mín. Ég fæ eitthvað munnstykki og læknirinn byrjar að troða slöngunni, með myndavél á endanum, ofan í kokið á mér eins og ekkert sé sjálfsagðara. Ég kúgast, en hann biður mig um að kyngja vel. Hann heldur áfram að troða slöngunni lengra og lengra, og hún er miklu þykkari en ég bjóst við. Hún er í raun rúmur sentimeter í þvermál, en ég bjóst einungis við nokkrum millimetrum.

Ég reyni eins og ég get að anda rólega eins og þessar tvær hjúkkur biðja mig um að gera. Önnur strýkur hárið á mér og hin heldur í hendina. Læknirinn er pollrólegur. Þegar slangan er komin 1 meter ofan í mig finn ég virkilega fyrir henni einhverstaðar þarna lengst inni. Sem er mjög óþægilegt. Síðan þar sem slangan er komin að skeifugörninni er blásið smá lofti í magann og tekið vefjasýni. Í þeim töluðu orðum kemur rosalegt hljóð úr maganum, eins og hann sé að kúgast, og ég byrja að æla. Reyndar er ælan bara hvítt slím, enda enginn matur né drykkur í maganum til að æla. Það er alveg einstaklega óþægilegt að æla með þykka slöngu í kokinu og hún vellur bara stjórnlaust út um annað munnvikið eins og þú sért lamaður.

Þegar læknirinn er byrjaður að draga slönguna út ákveður hann að stoppa einhverstaðar á leiðinni og taka annað sýni. Ég æli meira. Þegar hann loksins dregur út slönguna kemur enn meira slím og þau þurrka það framan úr mér. Restina þurrka ég svo sjálf.

Hjúkrunakonurnar byrja að hrósa mér í hástert yfir því hversu vel ég hafi staðið mig og mér líður eins og ég sé í 1.bekk og hafi náð að skrifa nafnið mitt rétt. Allt mjög kjánalegt, en þó furðulega hughreystandi.

Ég stend upp þegar mér er byrjað að líða betur og fer inná skrifstofuna hjá Trausta. Hann segir að ekkert hafi virst óeðlilegt hjá skeifugörninni og að hann haldi að ég sé ekki með glútenóþol. Hinsvegar hafi hann séð roða í einhverjusemégmanekkihvaðvar og það gæti bent til þess að þetta sé annaðhvort magasár eða bakteríusýking. Fæ niðurstöðuna eftir viku.

Ég fer heim. Er gjörsamlega eftir mig. Fæ strax háan hita og leggst uppí rúm. Geri lítið annað mestallan daginn. Ligg bara fyrir. Borða lítið sem ekkert. Hef ekki lyst.

Þegar mamma kemur heim úr vinnunni spyr hún mig útí það hvernig hafi gengið. Hún hryllir mig með því að segja að ef þetta sé bakteríusýking þurfi það að komast á hreint sem fyrst. Því ef þetta séu einhverjar bakteríur geti þær þynnt húðina í maganum og búið til gat á honum. Við því þurfi að taka sterk lyf.

Mig langar ekki í gat á magann.

Tók strætó til Reykjavíkur um kvöldmatarleytið, enn með háan hita. Lá í móki hér á Klapparstígnum meðan aðrir fögnuðu ólympíuhetjunum okkar. Ákvað svo að fara á Mini panorama docs sýninguna á Reykjavík shorts and docs film festival klukkan 23 til að gera eitthvað. Þarf að fara á tvær sýningar á þeirri kvikmyndahátíð. Það er heimavinna í kvikmyndavali. Hátíðinni er að ljúka og ég hef ekki séð eina einustu.

Fór í fyrsta heimspekitímann minn í gær. Tek það sem aukagrein, þ.e.a.s. ég þarf ekki að taka það. Finnst það samt spennandi, hef örugglega sjaldan þurft að hugsa eins mikið í einni kennslustund. Ef ég verð samt að drukkna í vetur verður heimspekin því miður að fjúka. Samt fróðlegt að taka heimspeki og stjörnufræði á sama tíma.

Nú þarf ég að blogga um það hvernig mér fannst þessar heimildarmyndir á nýja kvikmyndablogginu mínu, sem ég fæ einkunn fyrir. Það verður ekki epísk færsla. Ég er komin með hausverk ...

,, We are what we believe we are.'' - C.S. Lewis ...

Magaspeglun.

Já góðir hálsar. Ég er veikur. Ég er alltaf veikur.

Ég fór til læknis þegar ég kom heim frá Rhódos. Hann vill taka vefjasýni úr mér til þess að athuga hvort ég sé með glútenóþol. Ég fer semsagt uppá spítala á Akranesi á miðvikudaginn og þar mun verða framkvæmd á mér magaspeglun. Það er, einhver snúra mun vera sett ofan í magann á mér og taka bita úr skeifugörninni minni.

Læknirinn sagði að fram að magaspegluninni yrði ég að vera rosalega dugleg að borða allt sem inniheldur glúten til að maginn yrði í sem verstu ástandi. Ég held að mér hafi tekist það, því í dag var ég bara orðin virkilega veik. Maginn á mér er í hakki, ég er með hita, mér er skítkalt, ég svitna rosalega og mér líður bara alveg virkilega illa.

Skólinn er byrjaður. Samt ekkert kominn á fullt. Ég er bekkjaráðsmaður. Og í verklegri líffræði á fimmtudögum. Einu greinarnar sem ég er í eru stærðfræði, líffræði, íslenska, saga, jarðfræði, stjörnufræði, heimspeki og kvikmyndafræði. Og ég tek bara 4 jólapróf. Verður mjög indælt. En reyndar alveg þúst ... 15 vorpróf ...

Er komin með nýtt blogg. Samt bara fyrir kvikmyndafræðival. Það er kvikmyndagerd-johanna.blogspot.com. Afskaplega skemmtilegt.

Ég er of veik til að blogga meira. Ég vorkenni sjálfri mér rosalega í augnablikinu.

,, Adventure is just bad planning." - Roald Amundsen ...

Ísland, fagra Ísland.

Já góðir hálsar. Þá er maður komin heim. Til Íslands. Til Reykjavíkur. Á Klapparstíginn. Yndislegt.

Þótt að útskriftarferðin hafi verið æðisgengin, þá er svo gott að vera komin heim. Að geta sturtað niður klósettpappírnum, að geta farið í sturtu án þess að verða rakur það sem eftir er dags, að geta drukkið vatn úr krananum, að geta gengið í dúnúlpu og síðast en ekki síst, að geta kúrt á K17.

Orðabók: K17 = Klapparstígur 17.

Herbergið mitt var sjúklega sveitt. Þar voru allir með niðurgang ofan í brókarsóttina og áfengiseitrunina. Ókei, reyndar smá ýkjur, en samt. Það voru allir með niðurgang, alltaf.

Myndavélinni minni var reyndar stolið þarna úti. Sem mér tókst að eiga alveg í heila viku áður en einhver grikkjadurgur stal henni. Ég er svo sár að eiga engar myndir frá Rhódos. En Sjóvá ætlar að gefa mér nýja. Það bætir samt ekki upp minningatapið. Ojæja.

Ég gæti komið með fleiri fleiri þúsund orð um þessa ferð. Um leigubílstjórann, lyftuna, sólbrunann, djammið, tógakvöldið, colorado, ævintýraferðina til Tyrklands, tzatiki og mýbit. Í staðinn ætla ég bara að gantast með allt þetta við krakkana þangað til æviloka. Og þá sérstaklega um leigubílstjórann.

Um jólin er stefnan tekin á Kanaríeyjar með um 70 FVA útskriftarnemum. Þar verður djammað í viku. Og sólað sig. Og hvílt sig á skólabókunum. Ferðin er langtum ódýrari en ég hélt, þannig ég er hætt við að hætta við. Ég kem með. Vá hvað ég er farin að hlakka til.

Síðan ég kom heim er ég búin að vera alein heima. Svala og Kristjana eru búnar að vera úti á Marmaris í sinni útskriftarferð. Ég fór til Tyrklands til að heimsækja þær og þvílíkur hiti. Rhódos var svona mátulega viðbjóðslegt, en Marmaris var bara hryllingur. Úff. Allavega, á meðan ég er búin að vera ein heima er ég búin að þvo allan þvottinn minn, setja saman fataskápinn minn, mála herbergið mitt með hjálp Huldu, færa til öll húsgögn, þrífa og taka til. Dugnaður.is

Ég er svo búin að vera á Akranesinu í allan dag. Tala við tryggingarnar, fara í bankann, athuga með verkalýðsfélagið, fara til læknis og láta Freyju fá afmælisgjöfina sína. Útréttingar á bíl eru allt í lagi. Ég hata hinsvegar að útrétta í Reykjavík þegar maður þarf að taka strætó út um allt. Reyndar er eitthvað hjól inni í forstofunni heima hjá mér sem ég veit ekki alveg hver á. Ég var orðin svo svangur í gær að ég brunaði á þeim græna fák, sem er nýja nafn hjólsins, niðrá stælinn með Huldu, Hillu og Herdísi. Fínt hjól. Ég tel mig einnig hafa tekið það frjálsri hendi, þar sem það var inná heimili mínu. Verður fróðlegt að vita hver átti það.

Reyndar er ég líka búin að redda mér vinnu í Eymundsson. Það er að segja, redda mér vöktum. Það tók tvö símtöl. Einkar hentugt. Er komin með aðra hvora helgi í Smáralindinni og 2 kvöld í viku í Austurstræti. Byrja þar í kvöld og svo er aukavakt í Smáralind á fimmtudaginn strax eftir skólasetningu.

Ég hlakka svo til að byrja að lifa þessu venjulega lífi. Það er ekkert neikvætt við það. Bý á frábærum stað með frábæru fólki, er í frábærum bekk með frábæra kennara og er í frábærum fögum. Er í frábærri vinnu og sé fram á frábært félagslíf í vetur.

Lífið er allt eitthvað svo bjart framundan. Elska það. (Fyrir utan þá staðreynd að ég fæ ekki ókeypis strætókort ... )

,, Stelpur, þetta er í fyrsta skipti síðan við komum til Rhódos sem ég hef farið á klósettið bara til að pissa! Við þurfum að skála fyrir því í kvöld.'' - Jújú, stemmingin í herberginu var orðin persónuleg síðustu dagana ...

Togakvold

Ja godir halsar. Er her uti a Rhodos med 184 odrum mr-ingum og thad er buid ad vera ogedslega gaman.

Eg er mega brunnin a rassinum og aftan a laerunum svo thad er vont ad sitja. Eg er lika brunnin a bringunni thannig eg tharf alltaf ad vera i bol.

Thad er sjukt fallegt herna en lika vidbjodslega heitt.

I gaer var togakvoldid og eg hef sjaldan skemmt mer svona vel um aevina. Allir voru svo brunir og saetir i hvitu lokunum. Godur matur og fritt a barinn allt kvoldid i bodi 5.bekkjarads. Sumir endudu skinny dippin', adrir i feitum sleik en ein neyddist til ad labba nakin heim ...

Eini svarti bletturinn a kvoldinu var sa ad toskunni hennar hillu var stolid. 'I thvi var myndavelin min, myndavelin hennar, siminn hennar og veski med ollum kortum og peningum. Mer er eiginlega drullusama um myndavelina. Eg fae hana baetta. En eg fae ekki minniskortid aftur, og a thvi voru allar myndirnar sem eg var buin ad taka i ferdinni. Allar minningarnar horfnar! Og thad voru eiginlega engir ad taka myndir a togakvoldinu nema eg og hilla, thannig thetta er ekki bara fult fyrir okkur, heldur allan arganginn ....

Eg er soldid ohress i augnablikinu utaf thessu rugli. Buin ad vera ad vesenast i thvi sidan eg vaknadi ad reyna ad finna myndavelina. Var uppa logreglustodinni i dag, og thad var upplifun i lagi ...

,, Johanna, er haegt ad vera med klamidyu i halsinum, thvi eg held eg se med thad." - Ein onefnd og vel thunn eftir atburdarikt kvold ...