Ísland, fagra Ísland.

Já góðir hálsar. Þá er maður komin heim. Til Íslands. Til Reykjavíkur. Á Klapparstíginn. Yndislegt.

Þótt að útskriftarferðin hafi verið æðisgengin, þá er svo gott að vera komin heim. Að geta sturtað niður klósettpappírnum, að geta farið í sturtu án þess að verða rakur það sem eftir er dags, að geta drukkið vatn úr krananum, að geta gengið í dúnúlpu og síðast en ekki síst, að geta kúrt á K17.

Orðabók: K17 = Klapparstígur 17.

Herbergið mitt var sjúklega sveitt. Þar voru allir með niðurgang ofan í brókarsóttina og áfengiseitrunina. Ókei, reyndar smá ýkjur, en samt. Það voru allir með niðurgang, alltaf.

Myndavélinni minni var reyndar stolið þarna úti. Sem mér tókst að eiga alveg í heila viku áður en einhver grikkjadurgur stal henni. Ég er svo sár að eiga engar myndir frá Rhódos. En Sjóvá ætlar að gefa mér nýja. Það bætir samt ekki upp minningatapið. Ojæja.

Ég gæti komið með fleiri fleiri þúsund orð um þessa ferð. Um leigubílstjórann, lyftuna, sólbrunann, djammið, tógakvöldið, colorado, ævintýraferðina til Tyrklands, tzatiki og mýbit. Í staðinn ætla ég bara að gantast með allt þetta við krakkana þangað til æviloka. Og þá sérstaklega um leigubílstjórann.

Um jólin er stefnan tekin á Kanaríeyjar með um 70 FVA útskriftarnemum. Þar verður djammað í viku. Og sólað sig. Og hvílt sig á skólabókunum. Ferðin er langtum ódýrari en ég hélt, þannig ég er hætt við að hætta við. Ég kem með. Vá hvað ég er farin að hlakka til.

Síðan ég kom heim er ég búin að vera alein heima. Svala og Kristjana eru búnar að vera úti á Marmaris í sinni útskriftarferð. Ég fór til Tyrklands til að heimsækja þær og þvílíkur hiti. Rhódos var svona mátulega viðbjóðslegt, en Marmaris var bara hryllingur. Úff. Allavega, á meðan ég er búin að vera ein heima er ég búin að þvo allan þvottinn minn, setja saman fataskápinn minn, mála herbergið mitt með hjálp Huldu, færa til öll húsgögn, þrífa og taka til. Dugnaður.is

Ég er svo búin að vera á Akranesinu í allan dag. Tala við tryggingarnar, fara í bankann, athuga með verkalýðsfélagið, fara til læknis og láta Freyju fá afmælisgjöfina sína. Útréttingar á bíl eru allt í lagi. Ég hata hinsvegar að útrétta í Reykjavík þegar maður þarf að taka strætó út um allt. Reyndar er eitthvað hjól inni í forstofunni heima hjá mér sem ég veit ekki alveg hver á. Ég var orðin svo svangur í gær að ég brunaði á þeim græna fák, sem er nýja nafn hjólsins, niðrá stælinn með Huldu, Hillu og Herdísi. Fínt hjól. Ég tel mig einnig hafa tekið það frjálsri hendi, þar sem það var inná heimili mínu. Verður fróðlegt að vita hver átti það.

Reyndar er ég líka búin að redda mér vinnu í Eymundsson. Það er að segja, redda mér vöktum. Það tók tvö símtöl. Einkar hentugt. Er komin með aðra hvora helgi í Smáralindinni og 2 kvöld í viku í Austurstræti. Byrja þar í kvöld og svo er aukavakt í Smáralind á fimmtudaginn strax eftir skólasetningu.

Ég hlakka svo til að byrja að lifa þessu venjulega lífi. Það er ekkert neikvætt við það. Bý á frábærum stað með frábæru fólki, er í frábærum bekk með frábæra kennara og er í frábærum fögum. Er í frábærri vinnu og sé fram á frábært félagslíf í vetur.

Lífið er allt eitthvað svo bjart framundan. Elska það. (Fyrir utan þá staðreynd að ég fæ ekki ókeypis strætókort ... )

,, Stelpur, þetta er í fyrsta skipti síðan við komum til Rhódos sem ég hef farið á klósettið bara til að pissa! Við þurfum að skála fyrir því í kvöld.'' - Jújú, stemmingin í herberginu var orðin persónuleg síðustu dagana ...