Magaspeglun. Í smáatriðum.

Já góðir hálsar. Dagurinn byrjaði vel. Ég fór í magaspeglun. Þetta þótti mér mjög einstök upplifun og ætla ég mér að lýsa henni fyrir ykkur í smáatriðum.

Ég mæti galvösk niðrá sjúkrahús Akraness kl. 9:45 eftir að hafa neitað fylgd frá honum pabba. Ég ætlaði að sýna fólki það, að ég væri sko orðin 19 ára, og þar sem þetta á ekki að þurfa að innihalda sprautur og nálar hélt ég að allt yrði í lagi.

Ónei.

Hjúkrunarkonan Lilja fylgdi mér inná slysavarðstofu. Þar fór ég úr jakka og skóm og lagðist uppá bekk og fékk fallegt bleikt teppi yfir mig. Hún mældi blóðþrýstinginn og byrjaði að spjalla. Blóðþrýstingurinn var 120 yfir 75, sem á að vera mjög gott. Ég fæ púlsmæli á puttan og hún tilkynnir mér það að ég sé með 100% súrefnismettun. Frábært. Eftir þetta sprautar hún deyfilyfi niður í kokið á mér og biður mig að kyngja. Bragðið er viðurstyggð. Ég hafði ekkert mátt borða né drekka í langan tíma áður en ég kom á spítalann, og deyfilyf í morgunmat er ekki beint draumamáltíðin.

Eftir að hún var búin að sprauta þrisvar sinnum ofan í kokið á mér, og ég búin að kúgast sæmilega mikið, býður hún mér róandi. Hún segir að flestir eigi það til að kúgast mikið í sjálfri magaspegluninni og hvort að ég sé klígjugjörn. Ég viðurkenni það að ég sé klígjugjörn, en óttinn við nálar og sprautur sé það mikill að ég vilji ekki fá róandi. Þá myndi ég hvort sem er æla, falla í yfirlið eða fara að gráta. Ég vildi helst ekki fara að gráta fyrir framan starfsmenn spítalans, enda bráðum tvítug.

Trausti meltingarlæknir kemur inn. Ég leggst á vinstri hliðina svo ég sjái ekki á sjónvarpsskjáinn. Ég er látinn stilla mér þannig upp að ef ég skildi æla fari það ekki á fötin mín. Ég fæ eitthvað munnstykki og læknirinn byrjar að troða slöngunni, með myndavél á endanum, ofan í kokið á mér eins og ekkert sé sjálfsagðara. Ég kúgast, en hann biður mig um að kyngja vel. Hann heldur áfram að troða slöngunni lengra og lengra, og hún er miklu þykkari en ég bjóst við. Hún er í raun rúmur sentimeter í þvermál, en ég bjóst einungis við nokkrum millimetrum.

Ég reyni eins og ég get að anda rólega eins og þessar tvær hjúkkur biðja mig um að gera. Önnur strýkur hárið á mér og hin heldur í hendina. Læknirinn er pollrólegur. Þegar slangan er komin 1 meter ofan í mig finn ég virkilega fyrir henni einhverstaðar þarna lengst inni. Sem er mjög óþægilegt. Síðan þar sem slangan er komin að skeifugörninni er blásið smá lofti í magann og tekið vefjasýni. Í þeim töluðu orðum kemur rosalegt hljóð úr maganum, eins og hann sé að kúgast, og ég byrja að æla. Reyndar er ælan bara hvítt slím, enda enginn matur né drykkur í maganum til að æla. Það er alveg einstaklega óþægilegt að æla með þykka slöngu í kokinu og hún vellur bara stjórnlaust út um annað munnvikið eins og þú sért lamaður.

Þegar læknirinn er byrjaður að draga slönguna út ákveður hann að stoppa einhverstaðar á leiðinni og taka annað sýni. Ég æli meira. Þegar hann loksins dregur út slönguna kemur enn meira slím og þau þurrka það framan úr mér. Restina þurrka ég svo sjálf.

Hjúkrunakonurnar byrja að hrósa mér í hástert yfir því hversu vel ég hafi staðið mig og mér líður eins og ég sé í 1.bekk og hafi náð að skrifa nafnið mitt rétt. Allt mjög kjánalegt, en þó furðulega hughreystandi.

Ég stend upp þegar mér er byrjað að líða betur og fer inná skrifstofuna hjá Trausta. Hann segir að ekkert hafi virst óeðlilegt hjá skeifugörninni og að hann haldi að ég sé ekki með glútenóþol. Hinsvegar hafi hann séð roða í einhverjusemégmanekkihvaðvar og það gæti bent til þess að þetta sé annaðhvort magasár eða bakteríusýking. Fæ niðurstöðuna eftir viku.

Ég fer heim. Er gjörsamlega eftir mig. Fæ strax háan hita og leggst uppí rúm. Geri lítið annað mestallan daginn. Ligg bara fyrir. Borða lítið sem ekkert. Hef ekki lyst.

Þegar mamma kemur heim úr vinnunni spyr hún mig útí það hvernig hafi gengið. Hún hryllir mig með því að segja að ef þetta sé bakteríusýking þurfi það að komast á hreint sem fyrst. Því ef þetta séu einhverjar bakteríur geti þær þynnt húðina í maganum og búið til gat á honum. Við því þurfi að taka sterk lyf.

Mig langar ekki í gat á magann.

Tók strætó til Reykjavíkur um kvöldmatarleytið, enn með háan hita. Lá í móki hér á Klapparstígnum meðan aðrir fögnuðu ólympíuhetjunum okkar. Ákvað svo að fara á Mini panorama docs sýninguna á Reykjavík shorts and docs film festival klukkan 23 til að gera eitthvað. Þarf að fara á tvær sýningar á þeirri kvikmyndahátíð. Það er heimavinna í kvikmyndavali. Hátíðinni er að ljúka og ég hef ekki séð eina einustu.

Fór í fyrsta heimspekitímann minn í gær. Tek það sem aukagrein, þ.e.a.s. ég þarf ekki að taka það. Finnst það samt spennandi, hef örugglega sjaldan þurft að hugsa eins mikið í einni kennslustund. Ef ég verð samt að drukkna í vetur verður heimspekin því miður að fjúka. Samt fróðlegt að taka heimspeki og stjörnufræði á sama tíma.

Nú þarf ég að blogga um það hvernig mér fannst þessar heimildarmyndir á nýja kvikmyndablogginu mínu, sem ég fæ einkunn fyrir. Það verður ekki epísk færsla. Ég er komin með hausverk ...

,, We are what we believe we are.'' - C.S. Lewis ...