21.

Þá er mín orðin árinu eldri. Ætlar þetta aldrei að hætta. Það var bara fínt að vera 20 ára. Maður er að verða svo gamall.

Fólkið í vinnunni var rosalega krúttilegt. Bianca, Nadine, Sanya og Perla gáfu mér 2 afmælismöffins og allir kysstu mig 3 kossa á kinnarnar. Það var alveg frekar vont, sökum þess að ég fór í endajaxlatöku hérna fyrir 5 dögum síðan. Það er ennþá illt, enda var jaxlinn með krókóttri rót svo það var extra erfitt að ná honum. Og tannlæknirinn hér er ekkert lamb að leika sér við. Svona aðfarir hef ég aldrei séð áður.

En jæja. Bara 5 vikur eftir af vinnunni. Það verður svo viðbjóðslega gaman hjá okkur þegar þessu sísoni lýkur, því þá tekur við vika af eintómu bretti og fríi og svo staffapartý í lokin. Og svo interrail með Siggu og Birtu handa mér.

Ég kem heim í lok maí og næ þessu blessaða árgangsmóti. Svo sumarvinna einhverstaðar. Vill ekki einhver bjóða mér vinnu?

Knús&kossar.

Grosses oder kleines?

Já góðir hálsar, það er náttúrulega bara rugl hvað ég blogga lítið hérna úti. Og til háborinnar skammar. En þú veist, svekk.

Allavega, þá fórum ég og Sigga til Innsbruck fyrir milljón dögum síðan. Fórum náttúrulega fyrst á Liebe Sonne að borða morgunmat. Tókum svo 2ja klukkustunda ferðalag í höfuðstaðinn og löbbuðum helling til að finna banka, og svo mollið. Fundum besta pítsastað í Austurríki í leiðinni, svo það var ekkert nema jákvætt. Það var mjög góð ferð. Planið er að fara aftur til Innsbruck núna á mánudaginn, þ.e.a.s. ef við náum að fá allar frí þá saman.

En já, ég er líka komin með nýja stöðu á veitingastaðnum. Er komin á kassa núna. Það er smá meira gott að geta bara verið í sínum eigin fötum í vinnunni og svo bara vesti, í staðinn fyrir kokkamúnderingunni. Þannig núna er ég meira í því að fylla á kaffivélar, stimpla á kassa, taka við peningum og aðstoða á barnum. Það er indælt. Líkar mjög vel við þetta. En dagarnir gjörsamlega fljúga áfram hérna. Ég er komin í þann pakka að þurfa að fara að ákveða aðeins framhaldið í lífinu.

Er byrjuð að skoða Global volunteering network og svo var ég að sækja um að fá vinnu á októberfest í München í sept-okt við að vera pretzelmädchen. Væri mega til í það.

Er alltaf að verða betri og betri á bretti og er aaalltaf að vinna í því að verða jafn góð og krakkarnir. Það kemur, þó það gerist kannski hægt. Maður fær nefnilega ekki svo marga frídaga hérna að maður geti verið mikið að æfa sig. En núna er farið að dimma aðeins seinna svo núna bráðum getur maður farið að bretta niður úr vinnunni. Þá er leiðin oft samt svo full af klaka og vel troðin eftir daginn, en maður lætur sig hafa það.

Svo þarf maður að fara að sækja um sumarvinnur bráðum. Það er kominn fokkín febrúar. Verð árinu eldri eftir 29 daga. Langar alveg engan veginn að verða tuttugu og EINS árs. Þá þarf maður að verða svo mikið fullorðin. Nenniðíekki. Ætla bara að leika mér aðeins lengur í lífinu og leyfa vinkonum mínum að sjá um það að taka fullorðins pakkann á lífið.

Annars er maður orðin góður í að hella bjór í glös við að hjálpa til á barnum. Ég fæ aldeilis starfsreynslu hérna, því stundum er ég fengin í að hjálpa til að abräumast. Svo það er eldhús, bar, kassi og abräumer. Allt í einum pakka.

Og já. Það skeit barn á gólfið í gær. Einum stórum og góðum. Níu ára stelpa, sem dró bara niður um sig buxurnar og skeit inná veitingastaðnum. Flott. Mamman var látið þrífa það upp.

Og svo um daginn þegar ég, Perla, Sigga og Óskar vorum í skíðalyftunni á leiðinni heim úr vinnunni þá stoppaði kapallinn akkúrat þegar við vorum komin niður. Þá hafði þurft að stoppa lyftuna því í næsta kláf fyrir framan okkur var maður dáinn áfengisdauða og greyið lyftukarlarnir náðu ekki að vekja hann. Þannig þeir náðu bara í vagn sem vörur eru fluttar á, skelltu manninum á vagninn og rúlluðu honum út, enda lyftan að loka. Fyndnasta sem ég hef séð á ævinni.

Og ég er búin að skrá mig í staffið á Jambó 2011. Sjáum til hvort ég fæ það. Væri samt alveg til í að vera barnagæslumanneskja ef ég væri með einhverju úrvals liði eins og Kalla, Dagný, Gunna, Sverre ... eða bara einhverju af gamla ísteinu. Það væri líka sweet ass.

Fengum útborgað í gær. Lífið gæti ekki verið betra.

Hverjum langar með mér í ferðalag?

Bitchin.

Já, ég trúi því varla að það séu 11 dagar síðan ég bloggaði síðast. Tíminn líður alltof hratt hérna!

Síðasta frídag, á mánudaginn fyrir tæpri viku síðan, þá stofnaði ég Austurrískan bankareikning. Og þann sama dag fórum við stelpurnar í brunch á Liebe Sonne hótelið. Hræódýrt, og þú getur gúffað í þig að vild. Enda gerði ég það. Það að fá almennilegt kaffi og rúnstykki með skinku og osti, kornflex, egg, ávexti og köku í morgunmat var ekkert annað en himneskt. Gerum þetta samt ekki í fríinu okkar núna á mánudaginn því ég og Sigga ætlum til Innsbruck í H&M. Öfund?

Annars fór ég líka á bretti á mánudaginn með Perlu. Hún tók það að sér að kenna mér að sviga. Þetta gekk eitthvað viðbjóðslega illa hjá mér og þá tók hún eftir því að bindingarnar á brettinu mínu voru regular en ég var goofy. Þannig það var ekkert skrýtið að þetta var að ganga eitthvað illa hjá mér að læra á bretti. Svo fékk ég lánað skrúfjárn hjá strákunum og lagaði bindingarnar. Og viti menn, þegar ég fór á night ski með krökkunum á miðvikudaginn gekk bara s-j-ú-k-l-e-g-a vel. Þannig að á næsta night ski ætla ég að fara bara beint eftir vinnu og ná nokkrum ferðum niður fjallið og æfa mig.

Svo erum við Perla búnar að kynnast snjóbretta og skíðakennurum frá Svíþjóð og Danmörku, og að sjálfsögðu ætla þeir með okkur á bretti og kenna okkur. Perla fer með þeim á mánudaginn og lærir að freestæla. Ég ætla bara að halda áfram í að æfa mig aðeins lengur að sviga áður en ég fer út í e-ð svoleiðis rugl. Mig langar virkilega að koma heim til Íslands á lífi.

Annars veit ég ekkert hvenær það verður. Það fer allt eftir því hvað ég geri eftir Sölden. Hvar ég fæ vinnu, hversu mikinn pening ég næ að safna mér. Þetta kemur bara allt í ljós.

Vinnan er fín. Dagarnir eru farnir að líða svo hratt og þetta er orðin svo mikil rútína. Svo er maður líka alltaf að kynnast fólkinu betur og svona. Það er einhvernveginn þannig að annaðhvort er fólk bara viðbjóðslega leiðinlegt eða viðbjóðslega skemmtilegt. Það virðist ekki vera neinn millivegur á því.

Allt gott að frétta af mér héðan. Eini pirringurinn í gangi er að einhver hóruungi tók þvottinn minn úr þurrkaranum áður en hann kláraði svo þvotturinn minn er allur hálfblautur. Vissi ekki hvert ég ætlaði.

En ég var að tala við mömmu á skype áðan. Þar sem ég er hætt að lesa fréttir frá Íslandi vissi ég ekki af þessum bruna á Hverfisgötunni í janúar þar sem 24 ára strákur dó. Finnst þetta alveg hræðilegt.

Brunakerfið fór í gang hérna um daginn. Vakti mig upp á miðnætti. Ég náttúrulega þusti fram á gang og þar var rosalega mikil brunalykt. Eyddi smá tíma í panik, en þegar löggan og slökkviliðsmaður kom og sagði okkur að það væri allt í lagi fór ég bara að sofa. Fékk að kúra hjá Perlu svo ég yrði ekki ein.

Annars eru 5 fleiri Íslendingar komnir. Tveir af þeim eru komnir til að vinna, en 3 í fríi. Það eru svo 10 aðrir Íslendingar á biðlista um að fá vinnu hérna. Jiiii. Við erum að taka yfir þennan bæ.

Annars er verið að plana hóp-sleðaferð einhvern næstu daga. Stay tuned.

Ást á ykkur.

Tchüss bis morgen.

Já kútarnir mínir. Þetta voru frábær áramót. Í alvöru, þá hafa flest áramót bara verið svona, alltílæ. En þessi voru frábær. Það var partý í íbúðinni minni. Við Íslendingarnir vorum þar öll og þar að auki spánverjarnir, Domingo og Miguel. Strákarnir mættu með gítarinn og við sungum allt kvöldið. Svo fórum við út og skutum rakettum hvort að öðru. Þ.e. Þjóðverjarnir skutu rakettum að okkur, og Sigsig meiddi sig. Þeir kunna ekkert á öryggisatriði. Hálfvitar. En svo skelltum við okkur á Kuck kuck og sátum úti fyrst að spjalla. Svo fórum við inn að dansa og þá var ein miðaldra kona fyrir aftan okkur að dansa sem var alltaf að sparka í okkur Siggu. Veit ekki alveg hvað hún var að spá, en allavega. Það var samt gaman. Svo fórum við á Bierhimmel, skelltum í okkur hamborgara (sem var meira svona kjötfarsborgari, aldrei að fá sér hammara aftur í Östría) og svo var farið á efri hæðina. Allt kröggt af fólki dansandi út um allt. Og auðvitað joinaði maður það. Perla á myndband af mér að dansa Macarena uppá borði með Niko þetta kvöld. Legendary, eins og Barney vinur okkar myndi orða það.

Svo á nýársdag var maður í fríi. Komst ekki mikið úr verki.

Var svo aftur í fríi i gær. Þá fór ég ein á bretti. Gat alveg rennt mér 3 ferðir án þess að drepa mig. Datt alveg slatta, enda eru marblettirnir á fótunum á mér því til sönnunar. En ég dó ekki. Reyndar fundu Óskar og Jakob sig knúna til þess að taka e-ð leikskólakennarahlutverk að sér í 2.ferð og renndu sér niður með mér. Stoppuðu reglulega og athuguðu hvort það væri ekki allt í lagi.

Þetta var líka gert í síðastu Night ski ferð. Þá vorum við 5 að bretta niður fjallið og krakkarnir stoppuðu alltaf reglulega og reyndu að segja mér til. Ekki það að ég kunni ekki að meta það, mér líður bara alltaf eins og einhverjum seinþroska smákrakka þegar ég er með þessu fólki á bretti. Þau eru öll svo vængefið góð, og ég er litli byrjandinn sem kann ekki neitt nema slide-stop. Ég verð orðin jafngóð og þau í apríl. Markmið ársins.

Svo fór ég út að borða með stelpunum, apótek, banka og allskonar snúninga. Um kvöldið spiluðum við svo nýja spilið sem Jakob fékk í jólagjöf, Heilaspuna. Það var sjúklega gaman. Ég vann reyndar ekki alveg, eeeen ég verð heppnari í spilum næst!

Allt bestasta að frétta af mér fyrir utan það að ég vakna svona 4 sinnum á nóttunni við það að ég get ekki andað. Of mikið af hori og slími í hálsi og nefi. Neserilið ætti að redda þessu. Og lýsið.

Ást á það að vera burtu frá allri Icesave umræðu í augablikinu. Úff.

Hlakka til að fara samt aftur í stjórnmálafræði og vísindaferðir. Í haust.

Akkúrat 2 mánuðir í afmælið mitt í dag. Þá verð ég 21 árs. Nenni ekki að vera svona gömul. Oj. Seventeen again, please?

Ókei samt. Það hefur sjaldan verið eins viðbjóðslega æðislegt að vera til. Og þetta gæti maður ekki ef maður væri ennþá í MR. Svo þessi aldur er víst í lagi. Í bili.

,, Don't do the crime if you can't do the time." - Heilræði ferðarinnar a la Sigga ...

Kalt.

Já elsku fólk. Hér er orðið virkilega kalt. -20 stiga frost er alveg að bíta vel í. Úlpan mín góða dugar varla til.

Það er alveg slæmt hversu hægt sár gróa hérna útaf kuldanum. Ég er nefnilega alltaf að brenna mig eða skera mig í vinnunni. Ekki misskilja, ég sit ekki inná klósetti með rakvélablöðin og set hendina vísvitandi á helluna. Samstarfsmenn mínir eru orðnir vanir því að heyra öskur svona nokkrum sinnum á dag og þá vita þeir bara að ég var að meiða mig. Náði meirasegja að skera mig á vél sem ég var að þrífa. Hægri handleggurinn á mér er bara eitt sár. Og það grær ekki hratt hérna. Himnaríki.

Svo er maður komin með helvíti gott kvef, hálsbólgu og meððí. Eyrnabólgu líka, þótt að fólk segi að þetta sé bara lofthæðin sem sé að hafa svona áhrif á okkur. Erum náttúrulega að vinna í 2300 metra lofthæð. Sem er d-r-u-l-l-u-kúl.

Annars er allt gott að frétta héðan. Erum eiginlega öll í fríi á morgun, og það þýðir ekki nema eitt. BRETTI.

Árið á enda.

Jæja þá er þessu ömurlegasta ári lífs míns að ljúka. Ég get ekki lýst því hversu góð tilfinning það er. Þetta eru kaflaskil í lífi mínu og ég finn það á mér að árið sem er að koma verði það bestasta sem til er. Það á bara að vera það!

Ég er að hlusta á "Lífið er yndislegt" og er að hugsa til þess hversu lífið er yndislegt í augnablikinu. Ég er að elska þetta.

Það sem stendur uppúr á árinu er klárlega tvítugsafmælið mitt og Huldu, fiðluballið, útskriftin, Berlínarferð okkar systkinanna og þjóðhátíð. Þessi Austurríkisferð er svo að toppa það allt!

Hér eru allir að sprengja flugelda og ég er komin úr sturtu. Svo ég segi bara gleðilegt nýtt ár elsku kútarnir mínir. Sjáumst hress í sumar því þetta verður frábært sumar! Elska ykkur öll og langar að senda öllum stórt knús.

Gleðilegt nýtt ár.
Takk fyrir mig.

Frohe Weinachten

Já elsku kútarnir mínir, þessir 11 dagar sem ég hef verið hér hafa verið svo fljótir að líða að ég trúi því varla. Bara 3 mánuðir og 20 dagar eftir, eða eitthvað þvíumlíkt.

Jii. Ég er ekki búin að blogga svo lengi að það er svo mörgu að segja frá að ég varla nenni því. En.

Ég var svolítið að bregðast of illa við þessum mat sem við fáum gefins. Ef við borðum ekki matinn sem er í hádeginu megum við fá spaghetti eða góðar samlokur eða eitthvað í staðinn, og svo er alltaf eitthvað af þessu sem maður borðar. Eða allavega smakkar, svo maturinn er alveg að reddast. Maður er allavega hættur að vera sísvangur. Mér tókst meirasegja að útskýra fyrir Söndru á þýsku að ég væri ekki beint grænmetisæta, en mér þætti kjöt og fiskur bara einfaldlega vont. Það skildist furðu vel. Nicht gemüse.

Ég er orðin svo sleip í þýskunni að það ætti að vera ólöglegt. Eða svona. Ég reyni að tala eins mikið og ég get á þýsku, en þjóðverjarnir vilja ólmir læra ensku, þannig við hjálpumst bara að við þetta. Ég þarf samt alveg smá stund til að hugsa setningarnar í huganum áður en ég segi þær, og svo er ég leiðrétt ef ég segi eitthvað vitlaust. Mjög gott fyrirkomulag!

En allavega. Fyrstu vinnudagarnir voru náttúrulega bara helvíti á jörðu og við vorum sjúklega svartsýnar ég og Sigga. En svona í alvöru, þá var það bara svona byrjenda-tungumála-nýtt-örðugleikar. Við unnum 8 daga í röð og fengum svo frí í gær og maður saknaði þess bara liggur við að mæta í vinnuna. Ekki misskilja mig, það var yndislegt að fá að sofa smá út og fara á bretti, en samt smá leiðinlegt að hitta ekki fólkið. Það er lúmskt skemmtilegt. Svo það er allt mjög gott að frétta úr vinnunni. Alles gut.

Á aðfangadag unnum við öll til 5 og fengum svo glühwein og heitar hnetur og allir óskuðu hvort öðru gleðilegra jóla. Svo fórum við íslendingarnir saman út að borða á Dominiques. Það var ekkert svaka fensí, en við höfðum ekki beint efni á neinu fínna. Svo þetta var bara kósí. Áttum langan kvöldmat og spjölluðum helling saman. Gengum svo hringinn og sögðum hvort öðru hvernig aðfangadagskvöldið hefði verið hjá okkur ef við hefðum verið á Íslandi. Sjúklega krúttlegt.

Svo hafa jólin bara farið í vinnu, kúr, djamm, félagsskap, almenn skemmtilegheit og the Grinch. Ekki beint eins jól og maður á að venjast, en það er líka bara allt í lagi að prufa stundum eitthvað annað.

Annars þá var ég í fríi í gær. Fór á bretti. Aðal mannskapurinn er mættur og það er allt troðið af fólki hérna. Ríku fólki. Það er allt klætt í sjúklega dýran fatnað og splæsir í hvað sem er. En allavega. Ég fór á bretti. Fór fyrstu ferðina niður, og það tók mig bara hálftíma! Miðað við að síðasta ferð tók okkur Siggu 2 og hálfan tíma, þá verð ég að segja að bæting um 2 klukkutíma sé bara nokkuð góð.

Á annarri ferðinni minni niður fannst mér ég vera orðin svo góð að ég þorði að fara hratt á brettinu. Sem að sjálfsögðu endaði með því að ég gat ekki lengur stöðvað mig og flaug framfyrir mig. Lenti harkalega á bringunni og smallaði hausnum í jörðina. Var að sjálfsögðu með hjálm, sem bjargaði öllu, enda hefði ég rotast hefði hans ekki notið við, þetta var það gott högg. Ég missti andann í góða stund og var lengi að jafna mig, greyið. Er svo búin að vera að drepast í hálsinum í allan dag, og gæti vel trúað að ég væri smá tognuð í honum. Svo ekkert meira bretti næstu vikuna allavega. Annars er næsta fríið mitt á nýársdag með Siggu, Óskari og Jakobi. Gæti reyndar vel verið að maður myndi kíkja smá á bretti þá. Kemur í ljós.

En það er allt bara stórgott að frétta af mér, ég hef ekki undan neinu að kvarta. Hér er allt eins gott og á verður kosið og ég er að njóta þess að vera hérna í botn. Gunnar ætlar svo kannski að koma hingað um páskana. Wünderbar.

Annars ef einhver vill koma að heimsækja okkur frá Íslandi þá er það lítið mál, ég er ein í 2ja manna íbúð svo nóg er um plássið.

Ég er að elska lífið. Kannski bara fyrir utan hálsmeiðslin í augnablikinu og pissið mitt. Það er eiginlega bara neon-gult. Veit ekki alveg hvort það sé útaf B-vítamíninu eða hvað, en ég reyni að drekka eins mikið af vatni og ég get. Vonum að þetta lagist á næstunni ...

Annars ætla ég að lesa smá í Horfðu á mig og fara svo að sofa snemma. Ekki veitir af. Geislakogul brettaskemmtunin er á næsta leyti ásamt áramótunum svo það er nóg um að vera hérna.

En þangað til næst, eigið góða daga =)

,, Johanna, hast du Zeit oder? " - mjög algeng spurning ...

Bitte schön.

Jæja þá. Vinnan er byrjuð. Við vorum öll beðin um að byrja fyrr, svo ég fékk bara 1 dag á snjóbretti.

Við þurfum að vakna uppúr 7 og vera komin í skíðalyftuna korter í átta. Maður situr svo í henni, deyjandi úr hræðslu, í svona 10 mínútur, og þá er maður komin 2300 metra upp. Þar er Giggijoch.

Við Sigga og Maggi erum öll küchenhilfe, sem ég kýs að þýða sem eldhústíkur. Við erum reyndar mjög fínt klædd í vinnunni, öll í kokkagöllum og með svuntu og kokkahatt. Enda fimm stjörnu veitingastaður, það þýðir ekki annað. Dagurinn byrjar á því að við gerum annaðhvort salat eða lúxus langlokur (á einni langloku eru t.d. 7 hráskinkusneiðar). Svo fer maður í hádegismat. Maturinn er frír í hádeginu, og ég var búin að hugsa mér gott til glóðarinnar og ætlaði bara að gúffa í mig þessum dýrindis ókeypis mat. En ég er svo matvönd að mér finnst þessi matur bara ógeðslegur. Og hann er það eiginlega bara. Svo maður er frekar svangur bara allan daginn.

Eftir hádegismat förum við sitt í hvora áttina. Sigga fer á 1.hæð á veitingastaðinn í að skammta súpu og Maggi gerir það sama bara á 2.hæð. Ég er eldhúshjálparinn. Þeir vita víst að ég hef unnið áður í eldhúsi og vilja endilega hafa mig þarna, en ég vil frekar vera á veitingastaðnum. Þótt að gallinn fari mér vel hef ég núll áhuga á matargerð. Það er alltaf brjáluð törn hjá okkur um og uppúr hádegi. Svo um 3 leytið er það eiginlega alveg búið og þá taka við 2 klukkustundir af þrifum og ganga frá öllu. Þetta er svona allt í lagi vinna. Bara svolítið mikið.

Tungumálaörðugleikarnir eru líka að segja til sín. Þarna talar enginn ensku af viti og við erum að reyna að gera okkur skiljanleg á þýskunni en það gengur hægt. Kemur nú samt með tímanum þegar það er ekkert annað í boði nema harkan sex. Maður er alltaf að læra ný og ný orð og þetta verður alltaf betra og betra.

Maður er komin úr vinnunni um hálf sex leytið og þá getur maður annaðhvort tjillað inní íbúð eða kíkt á djammið. Hér er alltaf djamm, hvort sem það er virkur dagur eða helgi. Það er alveg að bjarga þessari ferð hvað það er gaman á bretti, frábærir krakkar að vinna með manni og geðveikt djamm. Maður er alltaf að kynnast nýju fólki og allir rosalega hrifnir af því að maður sé frá íslandi. Halda sko að maður sé vanur kuldanum hérna, því hann sé nú verri heima. Því er nú af og frá. Ég get allavega andað eðlilega heima á Íslandi án þess að fá kul lengst niður í lungu. Nei ég segi svona ...

Hlakka sjúklega til að fara á bretti næsta sunnudag, eftir 5 daga. Ég og Sigga áttum að vera í fríi á aðfangadag, en það vantaði fólk og maður segir ekkert nei við vinnu hérna. Svo við erum að vinna 7 daga í röð. En peningarnir skipta máli, svo er víst.

Ég hef samt enga trú á því að ég nái að fara í þessa Asíureisu mína strax eftir þetta. Það er lúmskt dýrt að halda sér uppi hérna. Þótt maður sé í fríu fæði og húsnæði þá bara borða ég ekkert hvað sem er, og það er fljótt að telja.

Annars er allt gott að frétta af okkur öllum. Erum bara að njóta þess að vera hérna, læra þýskuna á fullu og vinna og djamma af okkur rassgatið. Maður verður örugglega fljótur að koma sér upp einhverri rútínu.

Ég er farin að taka vítamín og lýsi á morgnana til að koma mér í gegn um þetta og það er klárlega að hjálpa til. Úff.

En ég ætla núna uppí rúm að lesa nýjustu bókina hennar Yrsu sem ég fékk í jólagjöf. Þessi bók sko ...

,,Af hverju ertu að vinna í eldhúsi þegar þú ert svona mikið menntuð? " - Spurði Þjóðverji mig á djamminu í gær. Veistu, ég hef bara ekki hugmynd ...

Heimsmet.

Jæja þá. Maður er víst mættur til Sölden eftir allmikið ferðalag.

Það byrjaði á fimmtudagsmorgni. Ég, mamma og amma lögðum af stað til Keflavíkur um morguninn. Heimsóttum Sigrúnu frænku í Keflavíkina og leiðið hans far. Svo var haldið út á flugvöll. Var komin þar um hádegi og það voru víst fellt nokkur tár við check-innið. Indælt. Ég var með risastóran sjópoka, handfarangur dauðans og snjóbrettið. Þetta var sem betur fer ekki nema 21 kg svo engin yfirvigt hér á bæ. Ég ákvað að drífa jólakortin af á flugvellinum sem ég var búin að trassa að skrifa. Það voru 20 stykki drifin af á korteri, þá var barasta komið final call á hliðið og ég varð að hlaupa um borð. En það náðist.

Mætti svo á lufthavnen í Kaupmannahöfn og vissi ekkert hvar ég átti að sækja snjóbrettið, þar sem það flokkaðist undir odd-sized baggage. Það var smá vesen. En Gunnar var komin að ná í mig og við ákváðum að leigja skáp undir dótið mitt á flugvellinum. Ekkert vit í að vera að dröslast með milljón töskur Kaupmannahöfnina þvera og endilanga fyrir 14 klst stopp.

Svo fórum við út að borða systkinin. Náðum að spjalla helling eins og gengur og gerist. Fundum sjúklega fínan veitingastað, café ciao. Þar var viðráðanlegt verð á mat fyrir Íslending með verðlausa peninga. Svo skruppum við í nýju íbúðina hennar Ásgerðar, sem er alveg yndislega kósí. Fengjum jólate og það var meira spjallað. Svo var farið á A.F. Bejersvej og sofið í 2 klst áður en við þurftum að leggja af stað aftur upp á flugvöll. Ég var þreytt. Það var viðbjóðslega mikið af fólki á flugvellinum. Bæði voru jól og loftlagsráðstefna. Ég rétt marði flugið þrátt fyrir að hafa mætt vel fyrir flug.

Ég átti flug til Hamburg, og þurfti svo að ná tengiflugi til Innsbruck. Þegar upp í þessa litlu fokker vélina var komið var okkur tilkynnt það að við hefðum bara 4 mínútur til að fara í loftið áður en flugvellinum yrði lokað og óvíst að við myndum ná því. Þessu var Obama hægt að kenna um, en það átti að loka flugvellinum 30 mínútum áður en hann lenti í Köben og 30 mínútum eftir það. Þannig annaðhvort myndum við ná þessu á 4 mínútum, eða ég myndi missa af fluginu til Austurríkis. Það var panic. En að lokum var okkur gefið fararleyfi. Guði sé lof.

Ég rétt marði tengiflugið. Þessi flugvöllur í Hamburg var stór. Þegar ég kom upp í næstu vél var þreytan farið að segja til sín og ég sofnaði áður en flugfreyjan náði að fara yfir öryggisreglurnar. Svo vaknaði ég bara við harða lendingu. Var smá þreytupirruð, en um leið og ég steig út úr vélinni í Innsbruck og horfði á fjöllin þá hvarf sá pirringur eins og dögg fyrir sólu. Það er svo rosalega fallegt þarna að ég get ekki lýst því. Fjöllin hérna eru þakin jólatrjám og snjó og brattari en fjöllin á Vestfjörðum. Ólýsanlegt.

Ég var Palli var einn í heiminum á flugvellinum í smá stund þar sem ég hafði ekki hugmynd hvernig ég ætti að koma mér þessa 80 km til Sölden. Endaði svo á því að borga 45 evrur fyrir Ötzi shuttle. Vúps.

En ég var komin til Sölden kl. 15 á föstudeginum. Kom ekki bara í ljós að í þessu 5 hæða húsi sem við starfsmennirnir gistum í, þá er ég eina manneskjan í öllu húsinu sem sef ein í 2ja manna íbúð. Það er indælt. Nóg af plássi, ekkert vesen. Bara ég.

Svo fór næsti sólarhringurinn bara í það að labba bæinn þveran og endilangan, redda interneti, nýju símanúmeri, klósettpappír, mat, snjóbrettahjálm og gleraugum, skíðapassa og bara nefndu það. En allir snúningar voru kláraðir um hádegið og þá ákváðum ég og Sigga að skella okkur á bretti. Við tókum skíðalyftuna upp á Giggijoch svæðið. Sú ferð var án efa ein sú hræðilegasta sem ég, lofthrædda manneskjan, hef upplifað. Ég hélt mér í það sem ég gat og reyndi að tala hughreystandi til mín á meðan Sigga hló af vitleysunni í mér. Þetta er samt svo bratt og ef skíðalyftan sem þú ert í dettur af línunni, þá eru fleiri hundruð metrar niður á fast land. Ég var hrædd.

En við komumst lifandi af, hittum yfirmanninn okkar á Giggijoch restaurant og áttum við hann spjall. Hann bað okkur öll um að byrja á morgun, en ég átti ekki að byrja fyrren hinn daginn. Svo það verður víst lítið um bretti fyrr en eftir 6 daga. En já. Svo verð ég að vinna með Siggu og Magga inni í eldhúsi. Við fáum kokkahúfur, kokkagalla og svuntu. Svo verða Jakob, Óskar og Ingó að taka af borðum og Perla á kassa. Vinnum 6 daga vikunnar frá 8-17 og frítt fæði í vinnunni.

Þá var komið að því að við Sigga renndum okkur niður á brettinu. Hvorugar höfðum við stigið á bretti í 2-3 ár, svo þetta varð vægast sagt fróðlegt. Giggijoch er 2300 metra uppi, og það tók okkur 2 og hálfan tíma að renna okkur niður, á meðan það tók Perlu aðeins 10 mínútur. Það gæti hugsast að við höfum sett heimsmet á því að vera lélegar á bretti í dag. Mögulega. Ég vildi samt bara frekar fara varlega. Það var mikill klaki í fjallinu og þegar maður er algjörlega óreyndur og það er ekkert sem heitir barnabrekka, þá gildir bara eitt. Að reyna að drepa sig ekki.

En svo ákváðum við öll að fara á Kuck Kuck seinni partinn og djamma. Það var sjúklega gaman. Eignuðumst hollenska vini sem voru alltaf að hrópa Landsbankinn, Landsbankinn, Landsbankinn ... Vúps.

En nú er ég komin upp í herbergi með fat lip eftir að hafa opnað á mig hurð. Og ætla að reyna að hlaða inn fyrstu myndunum og skella mér svo í háttinn.

Þessi kuldi tekur alveg á. Þegar við fórum út í morgun var vont að geispa því kuldinn fór svo mikið í lungun. En annars er þetta bara æðislegt. Það er sjúklega fallegt hérna. Maður er með skemmtilegum krökkum og það er ekkert vesen á einu né neinu. Eini gallinn við þetta er að það má reykja hvar sem er svo maður er alltaf angandi af sígarettulykt. Ég á eftir að venjast því ...

Svo er íslenska krónan líka blóðug hérna. Við fáum náttúrulega ekki útborgað fyrren 1.janúar svo maður verður að reyna að þrauka þetta þangað til á ónýtum gjaldmiðli.

En 5 dagar í jólin gott fólk.

Sæl að sinni =)

P.s. aldrei fara í flug í hvítum bol og borða svo franskar með tómatsósu í flugstöðinni. Það er bara einfaldlega ekki góð hugmynd.

Ein Woche.

Það er vika í Austurríki.

Ég er orðin svo ótrúlega spennt að það er að verða óbærilegt. Hringdi meiraðsegja í icelandair í dag og reyndi að flýta fluginu mínu. Það kostaði bara hálfa hendina og nýrað með, svo ég verð bara að bíða. Og bíða.

Prófunum er lokið. Ég beilaði á síðasta prófinu mínu. Hef aldrei gert það áður og það er alveg sterk vísbending um það hversu viðbjóðslega mikinn skólaleiða ég er komin með. Finnst samt smá eins og ég sé að gefast upp, en 18 einingar fyrir önn sem þig langaði ekkert að vera í skóla er bara fínt. Ég er allavega byrjuð á þessu.

Þannig að ég ætla bara aðeins að beila á skólanum í bili. Koma mér til útlanda og átta mig aðeins á lífinu. Veit svo sem hvert ég stefni, bara spurning hvaða leið á að taka til að komast þangað.

Ég þarf samt virkilega frí frá lífinu. Árið 2009 er búið að vera það alversta sem ég hef upplifað og það er alveg komin tími á að því ljúki.

Það er svo sem líka öllu að ljúka núna. Árinu, sambandinu, skólagöngunni. Það er frekar spennandi að horfa fram á allavega næstu 4 mánuði þar sem ég er ekki skuldbundinn einu né neinu. Ég á ekki neitt, og ég þarf ekki neitt. Bara snjóbrettið, Austurríki og stelpurnar.

Veit ekki alveg hvernig ég á að ljúka þessari viku hérna á Íslandi. Þarf að kveðja alla og kaupa jólagjafir og skrifa jólakort og vera með fjölskyldunni. Fara til tannlæknis.

Minnir mig á það. Fór í fyrsta sinn á ævinni til kvensjúkdómalæknis í fyrradag. Mjög sérstakt að hafa gamlan mann athafna sig þarna niðri. Langaði alveg ekkert að fara, en ég varð að skreppa í krabbameinstékk. Svo fór ég líka í bólusetningu. Þetta var mjög erfiður dagur. Úff.

En það verður æðislegt að fá tíma til að vera í burtu frá öllu. Get ekki beðið. Ég held að þetta verði eins og Bernie segir, legendary.

Er að hlusta á Bon Iver og hann er nýja ástin í lífi mínu.

En litli ævintýraferðalangurinn er farin að sofa sig burtu frá prófastressinu og tilheyrandi.

Auf wiedersehen.